Performance artieste. Model. Zangeres. Entertainer. Er zijn artiesten die moeite genoeg hebben met een van deze kwaliteiten. Grace Jones laat donderdagavond in Paradiso alles moeiteloos in elkaar overvloeien. Reggae, pop en rock worden moeiteloos met elkaar verweven door Jones, die zich een waar icoon toont. Een legendarisch concert.
Het verschijnsel Grace Jones heeft me altijd geboeid. In de jaren 80 scheurde ik met mijn VW SCIROCCO over de haven van Den Oever met de nummers van ' Nightclubbing' over de speakers.. ' Feeling like a woman, looking like a man, looking like a no no - doing what I can'
Als het publiek al bijna een uur moet wachten op het icoon waarvoor ze zijn gekomen wordt er al gemompeld en gefloten. Het kan alles of niets worden. Want een kritisch publiek als dat van Paradiso moet je niet tegen je in het harnas jagen door ze te lang te laten wachten. Als echter de begintonen van Nightclubbing worden ingezet, van haar eerste succesplaat met de gelijke naam uit 1982, is duidelijk dat Miss Jones er niets aan het toeval wil overlaten. Zingend vanaf een hoogwerker die tot het tweede balkon reikt, staat het nog steeds zeer strakke model in designerkleding en laat blijken dat dit haar avond is.
Waar artiesten als Madonna en Kylie Minogue met toegankelijke popmuziek en verkleedpartijen schatplichtig zijn aan icoon Jones, laat deze laatste duidelijk merken wie de enige echte performance artieste onder de pop-sterren is. Met een kleding- en/of hoedenwissel na elk nummer, waarbij uitersten als Cleopatra-look, Cat woman, non en vogelverschrikker-look voorbijkomen, levert Jones een wervelende show af, waarbij de basale reggaeritmes worden afgewisseld met stevige rocknummers als Love is The Drug.
Tijdens de show hadden we het aan de stok met een gozer die stoned, voortdurend met zijn camera bezig was. Hoog in de lucht was hij aan het fotograferen, waarbij zijn armen ons uitzicht belemmerde.....Oe, ouder worden betekent ook minder kunnen hebben? Ik tikte hem op zijn schouder maar het hielp niet. Ik was klaar voor een gevecht.....
Maar met Grace Jones als terminator vlak bij me kon me toch niks gebeuren.....
Ondertussen ging ze verder met de show; met een repertoire dat inmiddels drie decennia overspant heeft Grace Jones genoeg kwaliteitsmateriaal in huis om een avond te boeien, zelfs met de beperkte stem die zij in huis heeft. Want Jones komt stemvast de avond door en is slechts in prijsnummer La Vie en Rose even de weg kwijt. Opvallend genoeg biedt ook een selectie van Hurricane, haar laatste werk uit 2008, prima materiaal. Nummers als het titelnummer Hurricane, Well, Well, Well en William’s Blood passen naadloos bij oude successen als Pull Up To The Bumper, Slave To the Rhythm en I’ve seen That Face Before (Libertango).
Er mogen nieuwere sterren aan het firmament zijn, ze zijn en blijven schatplichtig aan Grace Jones. Kortom, wie entertainer wil worden, moet verplicht in de leer bij de meesteres. Want wie een avond kan afsluiten met Slave To The Rhythm met een continu draaiende hula hoop om het lichaam, die steekt alle andere sterren makkelijk in haar zak.
De afsluiter was brilliant! De windtunnel blies zo hard dat de muzieksheets van de muzikanten over het podium dwarrelden. Een hurricane van geluid kwam op je af. Grace moest ook het onderspit delven en stortte zich theatraal ter aarde. Licht uit! Dust to dust.....like a hurricane..... wat een show!
